Schuilen kan niet meer.

Een toneelstuk over de straatkinderen van Rio De Janeiro

Korte inhoud:

In de sloppenwijken van Rio de Janeiro wroeten kinderen als ratten tussen de afval die er elke week wordt gestort aan de rand van de stad. Ze vechten om de korsten brood en etensresten die de rijken van hun welgevulde tafels vegen. Kinderen van acht jaar, stelen uit honger en worden opgesloten als dieven. Velen onder hen snuiven lijm om deze kwelduivel te vergeten. Ze leven in een roes en stappen in een visoen waar alles onwezenlijk is, vrij van de pijn en de honger. Meisjes en jongens, kinderen nog, worden ingeschakeld om te gaan werken in de prostitutie en het drugsmilieu. Daarover gaat dit stuk, een aanklacht tegen de corruptie en het uitbuiten van de armen en vooral van de kinderen. Het is een schreeuw voor rechtvaardigheid en een oproep naar de overheden om ze een kans te geven tot overleven. Hun dromen zijn haast opgebrand.

Wie geeft ze hun dromen weer?

Wie luistert nog naar hun hart?

Gelukkig hebben de jonge mensen waarover het hier gaat, nog hun muziek. Maar ook dat dreigt hen afgenomen te worden. In de muziek ligt hun ziel. Voor sommigen is het hun bestaan. Zullen gewetenloze ondernemers ook hun schamele bestaan vernietigen omwille van grootschalige projecten, zoals het neerzetten van luxe hotels? Rosa zegt in dit toneelwerk :” Geef de kinderen van Rio hoop. Hoop in hun hart is het enige dat hen bevrijden kan, want schuilen kan niet meer, niet meer voor de regen, niet meer voor de honger, noch voor de genadeloze politie en drugsdealers..Geef de kinderen een kans.”

Bezetting : 

8 Dames

4 Heren

Uitgeverij :Toneelfonds J. Janssens

Duur : 90 Min.