Eeuwen en eeuwen geleden, sinds s’ mensen geheugens zwierven zij over de aarde. Zij kwamen uit de Karpaten, uit Bulgarije, Hongarije. Zij verlieten hun dorpen ,hoog in de bergen. Zij hadden nergens een vaste plek .De wereld was hun thuis. Het waren vreemde, donkere mannen en vrouwen met gitzwarte haar en donkere ogen. Hun kleren waren vol kleur

en hun huis was een kar waarmee ze rond zwierven. Zij doorkruisten de weidse, troosteloze Poesta en waadden door kronkelende rivieren. Zij kenden enkel hun eigen geloof, zij aanbaden de maan en de sterren die hen de weg wezen naar het beloofde land.

Ze werden geschuwd want men zei dat de mannen paardendieven waren en vrouwen heksen die de duivel opriepen. In feite haalden zijn hun kracht uit de natuur want dat was het waar zij in geloofden.

Eén ding was er dat diep in hun ziel verweven zat, hen kracht gaf en hun deed dromen en dat was hun muziek.

Soms klonk die wild als de stromende rivier, soms zweefde ze vol weemoed over de aarde,

en zongen ze over hun verre, vreemde land.

Vandaag worden zij geconfronteerd met een jeugdbeweging die op kamp komt op dezelfde plek.

Een confrontatie van twee verschillende werelden kondigt zich aan.