Schuilen kan niet meer.
Een schrijven van Kathelijne De Brauwer (Inclusie Vlaanderen) naar Fons Vinck.
Het
is een hele eer als je met de toneelauteur zelf naar de première van
zijn stuk mag rijden. Helaas is de GPS van de heer Vinck van een heel
speciaal type: hij toont op het schermpje welke maneuvers net achter de
rug zijn, in plaats van te tonen welke moeten gedaan worden. Er hoort
bovendien een vrouwenstem bij die het klaarspeelt om op een lange
rechte weg zonder ook maar enige zijweg mijlen in het rond doodleuk te
zeggen: 'Herberekenen!'
Na een Tour d'Anvers - er is
geen enkele Antwerpse deelgemeente die we niet hebben doorkruist-
belanden we net op tijd in Borsbeek.
Het stuk 'Schuilen kan niet
meer' gaat over de straatkinderen van Rio De Janeiro. Geen verbloemend
stuk; de harde realiteit wordt niet uit de weg gegaan. Lijm snuiven,
honger, kinderprostitutie, drugs,... het hoort er helaas allemaal bij.
Het decor is al even
ontluisterend: een favela vol huisjes van afbraakmateriaal en overal
rondslingerende rommel. Dat de acteurs en actrices het niet van mooie
kledij moeten hebben, spreekt voor zich. Ze dragen armoedige kledij en
hebben vuile vegen op hun gezicht. Toch zijn het mooie mensen. Ze
acteren niet dat ze straatkinderen eijn, ze 'zijn' het gewoon. Onder
hen Thomas met een verstandelijke handicap. Ook hij gaat helemaal op in
zijn rol van Antonio en krijgt regelmatig open doekjes.
De bezetting is inclusief tot
en met. En dat is des te positiever omdat het stuk niet draait rond
'handicap' maar rond een compleet andere themathiek. Ook auteur Fons
Vinck is aangenaam verrast zijn stuk te zien opvoeren door een cast
waar acteurs met beperkingen deel van uitmaken. Dit geeft er nog een
extra dimensie aan. Bovendien is het mooi om zien hoe ze helemaal in
hun rol kruipen.
Hier is ook achter de
schermen een heel creatieve ploeg aan het werk, want in de tweede helft
van het stuk - bulldozers walsen de sloppenwijk plat om plaats te maken
voor een bouwproject - gaat het volledig decor spectaculair tegen de
vlakte.
Het luide applaus na de
voorstelling is meer dan verdiend. De auteur poseert fier met acteurs
en actrices en met regisseur Linda Diels.
Deze laatste vertelt bij een
achteraf-glaasje enthousiast over haar regiewerk met jonge gasten met
een verstandelijke handicap. Ze doet het niet voor het eerst en zonder
dat ze ooit iets van Inclusie Vlaanderen heeft gehoord, zit onze
complete visie feilloos in haar ingebakken. Ook met de nagenietende
Thomas en zijn fiere papa doen we een babbel.
Het zou mooi zijn moest dit
meer gebeuren, moesten meer amateurgezelschappen een persoon met een
verstandelijke handicap mee laten doen. Daar moeten we werk van maken.
|
 |
 |
Built by Saitco. |